W poprzednim wpisie wskazałem, że przepisy dotyczące pijanych kierowców w swojej wymowie pozostają jednoznaczne, a możliwość odstępowania przez Sąd od ich ukarania w zasadzie nie istnieje. Kwestia ta pozostaje jednak otwarta z uwagi na instytucję warunkowego umorzenia postępowania przewidzianą w Kodeksie karnym.
Ustawodawca (słusznie) wyszedł z założenia, że w pewnych ściśle określonych przypadkach wystarczy zakończenie postępowania karnego bez wydania wyroku skazującego. Chodzi o przypadki, kiedy wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, sprawca nie był wcześniej karany za przestępstwo umyślne i jego postawa oraz warunki osobiste, jak i dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
Na gruncie zdarzeń z udziałem pijanych kierowców konieczne pozostają przede wszystkim ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu (choć zaznaczyć należy, że wielu autorów sam fakt prowadzenia pod wpływem alkoholu uznaje za zdarzenie o wysokim stopniu takiej szkodliwości) jak również okoliczności, w jakich do zdarzenia doszło. W każdym przypadku sprawa ta przedstawia się indywidualnie, jednakże nie można wykluczyć, że sprawca takiego czynu zakończy postępowanie w sądzie z wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie.
Pamiętać należy, że tego typu rozwiązania nie oznaczają całkowitej „bezkarności” sprawcy. Sąd warunkowo umarzając postępowanie może orzec zakaz prowadzenia pojazdów do lat 2, świadczenie pieniężne, a w okresie próby (od 1 roku do 2 lat) oddać sprawcę pod dozór np. kuratora.